Over het verlangen naar beelden om te verdwijnen

Shoobil stelt in de tentoonstelling Daytripper vier kunstenaars voor die ieder op hun eigen manier door beelden, herinneringen en betekenissen reizen. Wat betekent het om onderweg te zijn zonder bestemming? Een dagjesmens, een dwaler, een flaneur van tijdelijke indrukken. Deze tekst volgt het spoor van hun werk. Zoekend, zwervend, luisterend.

Er hangt een bontjas op een bloedrode achtergrond. Hij is weelderig, retro en onheilspellend stil opgesloten in een kader. Geen paspop, geen lichaam. Alleen de rug, als een portret van achteren, waarin het gezicht zich onttrekt aan de blik van de toeschouwer. Dit is een van de werken van Frank JMA Castelyns in de expo Daytripper, de groepstentoonstelling bij Shoobil die vier kunstenaars samenbrengt rond het idee van omzwerving en tijdelijke ontmoetingen. De bezoeker als passant, de maker als reiziger, het beeld als tussenhalte.

Castelyns' jas draagt op de rug een goudkleurig symbool dat tegelijk een dollarteken en hamer en sikkel verbindt, alsof het communistisch ideaal door een reclamebureau werd heruitgevonden. De goudkleur glanst, prikkelt en ondermijnt tegelijkertijd. Deze jas is meer dan een kledingstuk: hij is een icoon van ideologie die zijn lichaam heeft verloren. Hij herinnert aan de esthetiek van het protest, maar is ingelijst als een luxeartikel. Kapitalisme als camouflage.

De drager is weg, en dat is essentieel. Wat rest is een spoor, een huid zonder herinnering. Of juist: een herinnering zonder huid. Castelyns laat zo ruimte voor de melancholie van de verdwijning, een thematiek die doorheen de hele tentoonstelling nazindert. Wat gebeurt er met een idee wanneer het enkel nog als beeld bestaat?

Kijken als jazz: ritme, ruis en restgeluid

In die zin vormt het werk van Bart Vandevijvere het polyfone tegengewicht. In zijn schilderijen voel je de zwerftocht zonder bestemming. Geen statisch verhaal, maar een ritmische sequentie waarin elke compositie op de vorige reageert, als echo's in een vrije jazzimprovisatie. Vormen worden herhaald, gebroken, opnieuw opgebouwd. Kleuren schuiven als akkoorden tegen elkaar aan, zoekend naar frictie en resonantie.

Bij Vandevijvere is elk schilderij een tussenstation. Je ziet het gebaar en de aarzeling. Hier schildert iemand die de twijfel niet wil verbergen, maar hem inzet als kracht. De schilderijen lijken soms grafisch -psychedelisch zelfs - met een vleugje Kandinsky. Achter die spontane penseelvoering schuilt echter een gevoeligheid die doet denken aan de stilte tussen twee tonen. De ruimte tussen wat was en wat komt.

Fluisterbeelden en verdwijnwoorden

In de meer conceptueel geladen praktijk van Catharina Hell wordt verdwalen bijna letterlijk genomen. Haar werk is een spel van betekenis, herhaling en hapering. Taal die zichzelf ondergraaft, woorden en beelden die langzaam oplossen. Ze werkt met wat afwezig is, onzichtbaar, verzwegen. Je merkt dat bij haar de mislukking van communicatie niet het probleem is, maar net de basis van een ironiserende poëtica.

Een scherp voorbeeld van deze ironische, meanderende houding is te vinden in het werk Piëta, waar de woorden “Against all authority except my mom” oplichten in strak neonlicht. De titel roept onvermijdelijk de christelijke beeldtraditie op, met Maria die het lichaam van haar gestorven zoon op schoot houdt. Het symbool van overgave, troost en menselijke tragiek. Maar hier wordt dat klassieke pathos omgebogen door een bijna punkachtige spreuk, rebels en teder tegelijk. De ‘autoriteit’ wordt verworpen, behalve die éne figuur die niet berust op macht maar op intimiteit: de moeder. In de context van Daytripper is deze combinatie betekenisvol. Ze belicht de ambigue positie van de kunstenaar als iemand die zich onttrekt aan systemen, conventies en macht, maar toch zoekt naar een ankerpunt. De dagjesmens uit het Beatlesnummer herkent zich misschien in deze paradoxale houding: ironisch én gevoelig, afwijzend én verbonden, onderweg naar nergens, maar niet zonder verleden.

En dan is er Elvis Borrey. Zijn werk beweegt zich in het schemergebied tussen documentaire en fictie. Hij gebruikt fotografie, video en geluid als middelen om herinnering tastbaar te maken en tegelijk te ontmaskeren. Zijn thematieken zijn persoonlijk en universeel tegelijk: migratie, identiteit, collectief geheugen. Zijn werk voelt als een archief van wat niet werd vastgelegd. Als een poging om dat wat dreigt vergeten te worden, alsnog een vorm te geven.

Borrey’s beelden hebben iets zacht melancholisch: ze confronteren ons met het feit dat herinnering altijd geconstrueerd is. Zijn geluiden klinken als stemmen van elders. Je hoort het schuiven van koffers, het ruisen van een oude opname, het fluisteren van iemand die zijn verhaal kwijt wil maar de taal niet vindt. Hij neemt ons mee op een reis door het geheugen van anderen, en laat ons achter met de vraag wat onze eigen rol daarin is.

Geen manifest maar een uitnodiging

She was a daytripper. A Sunday driver, yeah... De stem van John Lennon klinkt nog na, en precies die half-serieuze toon, die speelse melancholie, klinkt na in deze tentoonstelling. In Daytripper wandelen we tussen werken die ons telkens net op het verkeerde been zetten: tussen ironie en ernst, tussen herinnering en misverstand, tussen beweging en stilstand.

Castelyns toont een lichaam dat ontbreekt. Vandevijvere componeert zonder partituur. Hell laat taal oplossen in zichzelf. Borrey monteert het geheugen als een fragiele spiegel. Elk van hen is op zijn of haar manier een daytripper: iemand die niet blijft, maar intens aanwezig is in de tijdelijkheid van het moment.

Du désir d’images pour disparaître

Shoobil présente, dans l’exposition Daytripper, quatre artistes qui voyagent chacun à leur manière à travers des images, des souvenirs et des significations. Que signifie être en chemin sans destination ? Un excursionniste, un errant, un flâneur d’impressions passagères. Ce texte suit la trace de leur travail — en quête, en errance, à l’écoute.

Un manteau de fourrure est suspendu sur un fond rouge sang. Il est somptueux, rétro, et étrangement silencieux, enfermé dans un cadre. Pas de mannequin, pas de corps. Seulement le dos, comme un portrait vu de derrière, où le visage échappe au regard du spectateur. C’est l’une des œuvres de Frank JMA Castelyns présentée dans Daytripper, l’exposition collective chez Shoobil qui réunit quatre artistes autour du thème de l’errance et des rencontres éphémères. Le visiteur comme passant, l’artiste comme voyageur, l’image comme halte provisoire.

Le manteau de Castelyns porte dans le dos un symbole doré qui combine à la fois un signe dollar et une faucille et un marteau, comme si l’idéal communiste avait été réinventé par une agence de publicité. L’or brille, titille et sape en même temps. Ce manteau est plus qu’un vêtement : c’est une icône idéologique qui a perdu son corps. Il évoque l’esthétique de la protestation, mais est encadré comme un article de luxe. Le capitalisme en camouflage.

Le porteur a disparu – et c’est essentiel. Ce qui reste, c’est une trace, une peau sans mémoire. Ou plutôt : une mémoire sans peau. Castelyns laisse ainsi place à la mélancolie de la disparition, une thématique qui résonne tout au long de l’exposition. Que devient une idée lorsqu’elle n’existe plus qu’en image ?

Regarder comme du jazz : rythme, bruit et résonance

Dans ce sens, le travail de Bart Vandevijvere forme un contrepoids polyphonique. Dans ses peintures, on ressent l’errance sans but. Pas de récit figé, mais une séquence rythmique où chaque composition répond à la précédente, comme des échos dans une improvisation de jazz libre. Les formes se répètent, se brisent, se reconstruisent. Les couleurs glissent les unes contre les autres comme des accords, en quête de friction et de résonance.

Chez Vandevijvere, chaque peinture est une halte. On y perçoit le geste et l’hésitation. Voici quelqu’un qui ne cache pas le doute, mais l’utilise comme une force. Les œuvres semblent parfois graphiques — voire psychédéliques — avec une touche de Kandinsky. Mais derrière cette spontanéité gestuelle se cache une sensibilité qui rappelle le silence entre deux notes. L’espace entre ce qui fut et ce qui vient.

Images murmurées et mots en disparition

Dans la pratique plus conceptuelle de Catharina Hell, l’errance est presque prise au pied de la lettre. Son travail est un jeu de sens, de répétitions et de bégaiements. Une langue qui se sabote elle-même, des mots et des images qui se dissolvent lentement. Elle travaille avec l’absence, l’invisible, le tu. Chez elle, l’échec de la communication n’est pas un problème, mais bien la base d’une poétique ironique.

Un exemple marquant de cette attitude ironique et sinueuse se trouve dans l’œuvre Pietà, où les mots « Against all authority except my mom » s’illuminent en néon strict. Le titre évoque inévitablement la tradition iconographique chrétienne, avec Marie tenant sur ses genoux le corps de son fils défunt. Symbole d’abandon, de consolation et de tragédie humaine. Mais ici, ce pathos classique est détourné par une formule presque punk, à la fois rebelle et tendre. L’« autorité » est rejetée — sauf celle, unique, fondée non sur le pouvoir mais sur l’intimité : la mère.

Dans le contexte de Daytripper, cette combinaison est éloquente. Elle met en lumière la position ambiguë de l’artiste, qui se soustrait aux systèmes, aux conventions et au pouvoir, tout en recherchant un point d’ancrage. Le daytripper de la chanson des Beatles pourrait se reconnaître dans cette posture paradoxale : ironique et sensible, en retrait et pourtant lié, en route vers nulle part, mais pas sans passé.

Et puis il y a Elvis Borrey

Son travail évolue dans l’entre-deux du documentaire et de la fiction. Il utilise la photographie, la vidéo et le son comme moyens pour rendre le souvenir tangible, tout en le dévoilant. Ses thèmes sont à la fois personnels et universels : migration, identité, mémoire collective. Son œuvre ressemble à une archive de ce qui n’a jamais été enregistré. Une tentative de donner forme à ce qui menace d’être oublié.

Les images de Borrey ont une douce mélancolie : elles nous confrontent au fait que la mémoire est toujours une construction. Ses sons résonnent comme des voix venues d’ailleurs. On y entend le glissement de valises, le souffle d’un vieil enregistrement, le murmure de quelqu’un qui veut raconter son histoire mais ne trouve pas les mots. Il nous emmène dans un voyage à travers la mémoire des autres, et nous laisse face à cette question : quelle est notre propre place dans tout cela ?

Pas un manifeste, mais une invitation

She was a daytripper. A Sunday driver, yeah... La voix de John Lennon résonne encore, et c’est justement ce ton à moitié sérieux, cette mélancolie ludique, qui traverse l’exposition. Dans Daytripper, nous déambulons parmi des œuvres qui nous déstabilisent sans cesse : entre ironie et gravité, entre souvenir et malentendu, entre mouvement et immobilité.

Castelyns montre un corps absent. Vandevijvere compose sans partition. Hell fait fondre la langue en elle-même. Borrey monte la mémoire comme un miroir fragile. Chacun d’eux est, à sa manière, un daytripper : quelqu’un qui ne s’attarde pas, mais qui est intensément présent dans la temporalité de l’instant.

On the Desire for Images to Disappear

Shoobil presents in the exhibition Daytripper four artists who each, in their own way, travel through images, memories, and meanings. What does it mean to be on the move without a destination? A daytripper, a wanderer, a flâneur of fleeting impressions. This text follows the trail of their work—searching, drifting, listening.

A fur coat hangs against a blood-red background. It is lush, retro, and ominously silent, locked within a frame. No mannequin, no body. Only the back, like a portrait seen from behind, where the face evades the viewer’s gaze. This is one of the works by Frank JMA Castelyns in Daytripper, the group exhibition at Shoobil that brings together four artists around the theme of drifting and temporary encounters. The visitor as passerby, the artist as traveler, the image as a waystation.

Castelyns’ coat bears on the back a golden symbol that simultaneously merges a dollar sign and the hammer and sickle, as if the communist ideal had been reinvented by an advertising agency. The gold gleams, provokes, and undermines all at once. This coat is more than a garment: it is an icon of ideology that has lost its body. It recalls the aesthetics of protest but is framed as a luxury item. Capitalism as camouflage.

The wearer is gone—and that is essential. What remains is a trace, a skin without memory. Or rather: a memory without skin. In this way, Castelyns creates space for the melancholy of disappearance, a theme that resonates throughout the exhibition. What happens to an idea when it exists only as an image?

Looking as Jazz: Rhythm, Noise, and Residual Sound

In this sense, the work of Bart Vandevijvere provides a polyphonic counterweight. In his paintings, one feels the journey without destination. No static story, but a rhythmic sequence where each composition responds to the previous, like echoes in a free jazz improvisation. Forms are repeated, broken, rebuilt. Colors slide past each other like chords, seeking friction and resonance.

For Vandevijvere, every painting is a stopover. You see the gesture and the hesitation. This is someone who doesn’t want to hide doubt, but uses it as a strength. The paintings may at times appear graphic—even psychedelic—with a hint of Kandinsky. Yet behind the spontaneous brushwork lies a sensitivity reminiscent of the silence between two notes. The space between what was and what’s coming.

Whispering Images and Disappearing Words

In Catharina Hell’s more conceptually charged practice, getting lost is taken almost literally. Her work is a game of meaning, repetition, and stammering. Language that undermines itself, words and images that slowly dissolve. She works with what is absent, invisible, unspoken. In her case, the failure of communication is not a problem, but rather the foundation of an ironic poetics.

A sharp example of this ironic, meandering stance can be found in her work Pietà, where the words “Against all authority except my mom” glow in stark neon light. The title inevitably evokes the Christian visual tradition of Mary cradling her dead son’s body—a symbol of surrender, comfort, and human tragedy. But here, that classical pathos is subverted by an almost punk-like phrase, rebellious and tender at once. Authority is rejected—except for that one figure who is grounded not in power, but in intimacy: the mother.

In the context of Daytripper, this combination is meaningful. It highlights the ambiguous position of the artist as someone who resists systems, conventions, and power, yet still seeks an anchor. The daytripper from the Beatles song might recognize themselves in this paradoxical stance: ironic and sensitive, rejecting yet connected, en route to nowhere—but not without a past.

And Then There’s Elvis Borrey

His work moves in the twilight zone between documentary and fiction. He uses photography, video, and sound as tools to make memory tangible—and simultaneously to expose it. His themes are both personal and universal: migration, identity, collective memory. His work feels like an archive of what was never recorded—a way of giving shape to what risks being forgotten.

Borrey’s images have a gentle melancholy: they confront us with the fact that memory is always constructed. His sounds feel like voices from elsewhere. You hear the sliding of suitcases, the static of an old recording, the whisper of someone wanting to tell their story but lacking the words. He takes us on a journey through the memories of others and leaves us with the question of what our own role is in them.

Not a Manifesto, but an Invitation

She was a daytripper. A Sunday driver, yeah... The voice of John Lennon still lingers, and it’s precisely that half-serious tone, that playful melancholy, that resonates through this exhibition. In Daytripper, we walk among works that constantly set us off balance: between irony and sincerity, memory and misunderstanding, movement and stillness.

Castelyns shows a missing body. Vandevijvere composes without a score. Hell lets language dissolve into itself. Borrey edits memory as a fragile mirror. Each of them, in their own way, is a daytripper: someone who doesn’t stay but is intensely present in the temporality of the moment.